Exterior:

A austeridade é a nota dominante. Carece de ornamentación ata en seteiras e columnas, o que reflicte o influxo das correntes cistercienses no templo. Outra cousa que debemos destacar é a diversidade de sillares que mostra as reformas acometidas ao longo da historia. Nunca debemos esquecer que aínda que os documentos poden aportar moita información sobre o noso patrimonio, a observación directa da obra é a que fala máis claro sobre o seu pasado.
A fábrica románica limítase aos ábsidas e presbiterio, realizado en sillares de granito perfectamente cortados. Un basamento graduado en tres niveis percorre o perímetro absidal que é interrompido polos plintos das dúas columnas do obstad central, segmentándoo en tres corpos. As columnas están embebidas no muro, os capiteis son de tipo vexetal moi estilizados e de pouco relevo.
O obstad central, de tamaño e de altura superior aos laterais, presenta dúas seteiras sen ornamentación que permiten a iluminación do interior. Percorrendo a parte superior do paramento consérvanse os canzorros que sosteñen o texaroz; a súa talla, en liña cos postulados de sobriedade do edificio, carecen de representacións figuradas, presentando molduras en proa, ese, bóla, rolo e ata algún suxire un rostro humano, pero o desgaste impide a súa identificación.
A ruptura do muro medieval é clara na súa cara norte, os sillares varían de tamaño e disposición. No muro sur conservouse un tímpano románico que foi reinstalado con motivo da reforma. O tímpano mostra a representación dun agnus dei, tema moi recorrido na iconografía medieval, que simboliza a figura de Cristo como alma inocente que se ofrece en sacrificio para a redención dos pecadores. O fondo do tímpano foi completado con relevos de rosetas e estrelas, e enmarcando o conxunto un arco incompleto con roeis, aínda que é case inapreciable.
Durante a mencionada reforma reutilizáronse outras pezas que foron dispostas arbitrariamente nas xambas da entrada principal; estas teñen esculpidas molduras, flores e roeis.
Ángel del Castillo sinala a existencia destes restos (un conservado hoxe na igrexa do Temple):

"Conserva tamén á beira da fachada, sostendo unha antiga pedra de altar a xeito de asento, unha base tórica e un capitel esculpido cunha loita de animais monstruosos, restos que polas súas proporcións, deberon de ser unha das semicolumnas que sostiñan un dos arcos formeiros en unión das que aínda hoxe permanecen apoiadas a ambos os dous lados do presbiterio."

Apoiada ao muro norte construíuse a sancristía que segundo reza a inscrición do dintel da entrada, foi levantada en 1798:

"As paredes desta obra fixéronse a devoción de D. Francisco de Soto Alfeirán e Diego Hinojosa, sendo rector D. Manuel Antonio Franco, maio 1798".

Para concluír co exterior do edificio, coroa a fachada unha espadana con dous arcos para as campás, sen especial interese. As obras executadas neste século non foron significativas; en 1964 colócase unha pequena imaxe de pedra do Apóstolo Santiago, e fai poucos anos foi reparado o óculo da fachada, ocultando a vidreira que representaba a Santiago Peregrino, que resultase danada nun accidente.

Interior:

Deterémonos unicamente en la zona do testeiro, xa que o resto non presenta elementos de interese e xa ten sido descrito na análise do exterior.
Accédese a cabeceira por tres arcos de medio punto lixeiramente peraltados, as tres capelas están cubertas no seu tramo recto por bóvedas desta mesma directriz, e se cerran con cascarón de cuarto de esfera. A luz penetra a través de pequenas seteiras abucinadas cara o interior, tres na capela maior e unha en cada unha das laterais.
Os arcos repousan sobre semicolumnas de proporcións alargadas, con capiteis de moito vulto de ascendencia compostelá, que como na maioría das igrexas da época son de tipo vexetal rematando en bóla e S. No presbiterio podemos observar o arranque dos arcos formeiros que separaban as naves, posiblemente a súa cubrición fose de madeira, hoxe carece de abovedamento.